Փոքրիկ տրոլները և մեծ ջրհեղեղը. մաս հինգերորդ

- Պտմիր մի բան հայրիկի մասին,- խնդրեց մումի տրոլլը.
       - Նա սովորական մումի տրոլլ չեր, - մըածկոտ և տխուր ասաց մայրը: - Նա միշտ ուզում էր վազել մի տեղ և տեղափոխվել մի վառարանից մյուսը:Նա երբեք ոչ մի տեղ չեր հաստատվում:Իսկ հետո անհետացավ - ուղեվորվեց ճամփորդության հատիֆնատտների հետ, այդ փոքրիկ քաղաքացիների հետ:
       - Իսկ այդ ինչ ցեղ է ? - հարցրեց փոքրիկ գազանիկը.
       - Դրանք այդպիսի կախարդական փոքրիկ գազանիկներ են, - բացատրեց մումի տրոլլի մայրիկը: - Նրանց մեծ մասը անտեսանելի է : Հազվադեփ նրանք հայտվում են մարդկանց տակ, և լսվում է ինչպես են նրանք մտնում երեկոներում, երբ տանը ամեն ինչ լուռ է : Բայց ավելի հաճախ նրանք արշավում էն աշխարհով մեկ ոչ մի տեղ չկանգնելով ոչ մի բանի մասին մտածելուվ:Երբեք հնարավոր չե ասել թե նրանք ուրախեն թե բարկացած, տխուր թե զարմացած:Ես վստահ եմ, որ նրանք ընթանրապես զգացմունքներ չունեն:
       - Եվ հիմա ինչ հայրիկնել է հարիֆնատ? -Հարցրեց մումի տրոլլը:

       - Ոչ,իհարկե ոչ! - պատասխանեց մայրիկը: - Հասկանալի չե, որ նրանք խաբեությամբ են նրան տարել իրենց հետ:?
       - Այ թե մենք մի հիանալի օր հանդիպենք նրան !

- ճչաց Տյուլապան. - Նա երևի, ճիշտ է,կուրախանար?
       - Իհարկե, - պատասխանեց մումի տրոլլի մայրիկը:

 - Բայց այդպիսի բան վախենամ չլինի:
       Եվ նա լաց եղավ տխրությունից, Իսկ մնացած իրենց չզպելով նույնպես լաց եղան:

Ընկեր Տաթև կներեք որ ամբողջը չեմ թարկմանել ինձ մոտ հիմա ժամը ութն է իսկ ես դեռ այսքանից բացի ոչինչ չեմ արել: 

Եվ նա սկսեց լաց լինել, այնպես դառնապես, որ բոլոր մյուսները սկսեցին լալ նրա հետ: Եվ լացելու ժամանակ հիշեց շատ այլ բաներ է նաև շատ տխուր բաներ, և  սկսեց լաց լինել ավելի ուժգին. Տյուլպան տխրած և խունացած էր իսկ նրա դեմքը լրիվ անթափանց: Նրանք լաց եղան բավականին մեծ ժամանակ, մինչև հանկարծ լսեցին մի ձայն, որ խոսում էր խստորեն:

       - Այդ ինչեք այնտեղ ոռնոց գցել ներքևի մասում:

       Նրանք դադարեցրին լալ և սկսեցին նայել շուրջը, բայց չկարողացան գտնել նրան , ով խոսում էր նրանց հետ: Բայց այստեղ մի լեռան լանջին, կախված բոլոր կողմերից սանդուղքով սկսեց բարձրանալ  ինչ որ մեկը: Եվ հանկարց տեսան բարցր ժայռից իջնող մի ծերունու:

       - Դե?! - Նա բղավում կրկին.

       - Ներեցեք, - ասաց Տյուլպան եւ խոնարվեց . - Դուք տեսնում եք, իմ պարոն, ճիշտն ասած հիմա բոլորը տխուր են:Մումի տրոլլի հայրիկը անհետացել էր, իսկ մենք այստեղ սառում ենք և չենք կարող անցնել  լեռը այն կողմը ,գտնենք արևի շողեր, և մենք չունենք ոչ մի տեղ ապրելու.

       - Ահա թե ինչպես: - Ասաց ծերունին: - Ապա դուք կարող եք գալ ինձ հետ. Լավագույն արևի շողերը կարող եք պատկերացնել ինձ մոտ են: Մագլցեք մինչեւ պարանե սանդուղքը, դա բավականին  բավականին բարդ է, հատկապես  Մումմի տրոլլի և նրա մայրիկի համար, քանի որ նրանք ստիպված են քայլել նման կարճ փոքրիկ ոտքերով: