Փոքրիկ տրոլները և մեծ ջրհեղեղը. մաս երրորդ

Եվ ահա նրանք երեքով շարունակեցին ճանապարհը՝ իրենց հետ վերցնելով մի հսկայական կակաչ, որպեսզի լուսավորեն ճանապարհը: Բայց խավարը ավելի ու ավելի էր հաստանում: Ծառերի տակի ծաղիկները արդեն վառ չէին լուսավորում: Ի վերջո, հանգեցին նաև նրանք:  Առջևում  աղոտ փայլում էր սև ջուրը, իսկ օդը դարձել էր ծանր և սառը:
-Ի՜նչ սարսափելի է,- ասաց փոքրիկ կենդանին,- ճահիճ է, ես վախենում եմ առաջ գնալ:
-Ինչո՞ւ,- հարցրեց Մումի տրոլի մայրիկը:
-Որովհետև այնտեղ է ապրում Մեծ Օձը,- վախեցած շուրջը նալեով ցածրաձայն ասաց փոքրիկ կենդանին:
-Անհեթություն է,- ծիծաղեց Մումի տրոլը՝ ցույց տալով , թե ինչ անվախ է:- Մենք այնքան փոքր ենք, որ մեզ չեն էլ նկատի: Ինչպես ենք գտնելու արևը, եթե վախենում ենք անցնել ճահիճը: Արի՛, գնացինք:

Մայիսին

Ես կշրջեմ անտառներով,
Շատ հավքեր կան այնտեղ,
Բոլորը երգում են, ճախրում,
Եվ տաք բույն են  հյուսում:

Ես կլինեմ անտառում,
Այնտեղ մեղվիկներ կգտնեմ,
Ե՛վ աղմկում են, և՛ բզզում,
Եվ աշխատել են շտապում:

Ես կշրջեմ մարգագետիններով,
Թիթեռներ կան այնտեղ,
Ի՜նչ գեղեցիկ են նրանք,
Այս օրերին մայիսյան
Հեղինակ՝ Ա. Մայկով:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Արման Ադիբեկյանի 

Օօլուգների ցեղախմբի մասին

Մեր մոլորակում կան շատ հետաքրքիր ժողովուրդներ: Այսպես Նոր Գվինեա կղզում ապրում է մի զարմանալի ցեղ, որ կոչվում է օօլուգ: Նրանք ապրում են քաղաքակիրթ աշխարհից առանձնացած: Գիտնականները պնդում են, որ նրանք ապրում են երկու զուգահեռ աշխարհներում: 

Նրանց կյանքի մի մասն անցնում է մեր մոլորակի վրա, որն անվանում են Լույսի երկիր, մյուսը՝ զուգահեռ գոյություն ունեցող աշխարհում, որը օօլուգներն անվանում են Ստվերների աշխարհ: Այնտեղ լույս չկա, մշտական մթություն է և  մեծաթիվ հրեշներ են: Օօլուգներն իրենց մարմինը ներկում են երկու գույնի՝ սպիտակ և սև, որոնք խորհրդանշում են երկու զուգահեռ աշխարհների գոյությունը: 

Նետերը

Երբ նետաձիգը նետը բաց է թողնում հաճույքի համար, նրա ամբողջ հմտությունը իր հետ է:
Երբ նա կրակում է մետաղյա ամրակին, նյարդայնանում է:
Եվ երբ նա կրակում է ոսկե մրցանակի համար, կուրանում է: Ավելի շատ մտածում է հաղթանակի մասին, քան կրակոցի: Հաղթելու պահանջը  ջլատում է նրա ուժերը:
Չժուան Ցզի
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Կարինա Թովմասյանի 

Փոքրիկ տրոլները և մեծ ջրհեղեղը. երկրորդ մաս

Ծառերի ետևից նրանց էին նայում ինչ-որ մեկի անթարթ  աչքերը:  Մայրը սկզբում վախեցավ, այո, այո, նա էլ վախեցավ, բայց հետո հագնստացրեց որդուն:
-Երևի սա շատ փոքրիկ կենդանի է: Սպասիր լուսավորեմ: Հասկանում ես՝ մթության մեջ ամեն ինչ ավելի սարսափելի է թվում, քան իրականում է:
Պոկեց ջահի պես լույս տվող ծաղիկներից մեկը և լուսավորեց ծառի ետևի մութ տարածքը: Նրանք տեսան, որ այնտեղ շատ փոքրիկ կենդանի  է նստած, իսկ նրա տեսքը շատ ընկերական է, մի փոքր էլ վախեցած է:

Փոքրիկ տրոլները և մեծ ջրհեղեղը. մաս առաջին

Դա պետք է, որ տեղի ունեցած լինի օգոստոսին, ընթրիքից մի քիչ հետո: Մումի տրոլը և իր մայրիկը եկել էին ամենախիտ անտառի ամենախուլ թավուտը: Անտառում տիրում էր քար լռություն, և այնպիսի մթնշաղ էր, որ թվում էր, թե իրիկնամուտը սկսվել է: Ամենուր աճում էին հսկայական ծաղիկներ, որ լուսավորված էին սեփական լույսով և նման էին առկայծող ջահերի: Իսկ անտառի ամենախուլ թավուտում՝ ստվերի մեջ, շարժվում էին ինչ-որ փոքրիկ բաց կանաչ կետեր:
-Լուսատտիկներ են,- ասաց Մումի տրոլի մայրիկը:

Տան ճանապարհին

Վաղուց, շատ վաղուց ինչ-որ հեռու մի տեղ ապրում էր Մախարիշի Չանդիլյա անունով մի մեծ իմաստուն: Նա ուներ շատ աշակերտներ: Նրանցից յուրաքանչյուրը ջանում էր հասնել լուսավորության, և նրանք հաճախ էին դիմում վարպետին խնդրանքով՝ օգնել իրենց իրագործել այդ ձգտումները:
Բայց Վարպետն անընդհատ հետաձգում էր նրանց ցանկության իրագործումը: Որոշ ժամանակ անց մի քանի աշակերտներ դարձան անհամբեր, նրանք հիասթափությամբ հարցնում էին Վարպետին, թե ինչի է նա սպասում: