четверг, 12 мая 2016 г.

Անկեղծություն

Երբ մահացավ վարպետ Բանեյը, մի կույր մարդ, որ ապրում էր տաճարի կողքին, պատմեց իր ընկերոջը.
-Քանի որ կույր եմ, չեմ կարողանում հետևել մարդու դեմքին, և  ես մարդու մասին կարծիք եմ կազմում նրա ձայնից:
Սովորաբար , երբ լսում եմ , որ ինչ-որ մեկը շնորհավորում է իր ընկերոջը հաջողության կամ երջանկության կապակցությամբ, լսում եմ նաև նախանձի թաքնված ձայնը: Երբ արտահայտվում է ցավակցություն մյուսի դժբախտության համար, ես լսում եմ հաճույք և բավարավածություն, կարծես ցավակցողն իրականում շատ գոհ է:

Չնայած իմ ամբողջ փորձին, Բանկեյի ձայնի մեջ ես միայն անկեղծություն էի լսում: Երբ նա արտահայտում էր երջանկություն, ես լսում էի նրա ձայնի մեջ միայն երջանկություն: Երբ նա տխրություն էր արտահայտում, միակը բանը որ լսում էի, տխրությունն էր:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Վիրաբ Հարությունյանի

Комментариев нет:

Отправить комментарий